Geschreven door Jolande, videomaker Stichting Living Memories
Twee grote bruine ogen kijken me stralend aan, een brede lach verschijnt op het fijne gezichtje. Als haar zusje naast haar ploft op het grote bed en kusjes op haar neus en oortjes geeft begint ze te schateren. Van achter de camera mag ik meegenieten van dit vrolijke beeld. De kleine J. is gewoon een mooie blije baby die de wereld om haar heen begint te ontdekken. Het dunne slangetje in haar kleine neusje is bijna onzichtbaar. Ze heeft er in elk geval geen last van.
Het familieleven van dit gezin op zondagmorgen is zo gewoon, en tegelijk zo bijzonder. Dit perfecte kleine meisje zal nog maar kort bij hen zijn. Grote broer weet het, zie ik aan zijn ernstige liefdevolle blik waarmee hij zijn zusje voorzichtig op schoot neemt.
Het is zo bijzonder om deze intieme momenten te mogen vastleggen. De kleine peuter die hier rondrent heeft later waarschijnlijk geen bewuste herinneringen meer aan dit bijzondere kleine zusje. Maar nu is S. er, en maakt voor altijd deel uit van dit mooie gezin, ook als ze er straks niet meer is.
Bij een berichtje schrik ik even
Steeds als Stichting Living Memories me een berichtje stuurt met ‘Kunnen we even bellen vandaag?’ schrik ik heel even. Want dan weet ik, binnenkort ga ik weer een kind ontmoeten dat ernstig ziek is en mogelijk niet lang meer te leven heeft. En de ouders en broers of zussen die hiermee moeten dealen.
Elke keer als ik aanbel bij een nieuw gezin voel ik even de spanning: Hoe zou het zijn achter de voordeur? Is er veel verdriet? Kan ik het wel aan om dit vast te leggen? Maar zodra de deur opengaat is de spanning weg. Want ondanks de zorgen en het verdriet zie ik altijd lieve ouders die gewoon hun gezin draaiend houden, met vrolijke kinderen, waar wordt gelachen, gespeeld, gegeten en gezongen.
Dingen die zo vanzelfsprekend zijn
Ik kan alle kinderen die ik heb gefilmd nog zo voor de geest halen. Het dromerige mannetje met de rode lokken, het vrolijke meisje met haar blonde vlechtjes, de bedachtzame tiener met zijn donkere stekelkoppie, en al die andere prachtige kinderen. En natuurlijk J., met het kleine strikje in haar babykrul.
Ik heb ze allemaal gefilmd, met hun papa’s, mama’s, broertjes en zusjes. Stoeien met je broer op de bank, met je zus een legotoren bouwen, met papa dansen in de kamer, samen de baby in badje doen, een verhaaltje van mama voor het slapen gaan. Alle dagelijkse dingen die in elk gezin zo vanzelfsprekend zijn – totdat één van de gezinsleden er niet meer is; dan is het gewone juist heel bijzonder.
“Ik zou het niet kunnen”, hoor ik vaak als ik vertel dat ik naast mijn dagelijkse werk ook films maak voor Living Memories. “Je bent de hele tijd met de dood bezig”. Maar dat klopt niet. We leggen juist het leven vast, voor altijd.
